نزدیک شدن به افق | بررسی بازی Need For Speed: Heat

انحرافات جذاب

در ابتدای هر بررسی از بازی‌­های NFS می­‌خوانید که این سری بازی چقدر با سابقه است و چقدر بر بازی­‌های بعد از خودش تاثیر گذاشته. قصد بازگو کردن این موضوعات را ندارم ولی قبل از شروع بررسی باید بگویم که این اولین بار نیست که این سری از مسیرش منحرف شده، در گذشته این شکل از تغییر مسیرها را در نسخه­‌های Pro Street، Shift و Run دیده­‌بودیم و احتمالاً این­بار هم آخرین بار نخواهد بود، اما بالاخره و با نسخه­‌ی Heat این تغییرات و انحراف از مسیر، به نقطه‌­ی خوبی رسیده و نتیجه­‌ی سرگرم­‌کننده‌­ای را به وجود آورده‌­است. این انحراف بازی را به سمت Forza Horizon، ساخته‌­ی همیشه تحسین­‌شده­‌ی تیم انگلیسی Playground برده.

روزها مقلد، شب­‌ها اصیل

بازی به شکل کلی، به دو بخش شب و روز تقسیم شده و این دو بخش تفاوت­‌ها‌ی بسیار زیادی با هم دارند.

در طول روز می­‌توانید تمام  Palm City (که به شکل یکی از شهر­های ایالت فلوریدا طراحی شده است) را بدون مشکل خاصی بگردید و مسابقات را بدون ترافیک شهری و در پیست­‌هایی از پیش تعیین‌­شده انجام دهید.  Palm City بزرگ‌ترین شهری نیست که در بازی­‌های مسابقه‌­ای دیده­‌اید، حتی بزرگ‌ترین شهری نیست که در مجموعه­‌ی NFS دیده­‌اید ولی با این حال، این شهر به قدری درست و مهندسی­‌شده طراحی شده‌­ که نه جای زائد دارد و نه به شکلی است که برای انجام کار خاصی فضای کافی نداشته باشد.

بخشی از بازی که در روز جریان دارد بیشترین میزان انحراف را داشته و بیشترین شباهت ممکن به بازی درجه­ یک استودیو Playground را  دارد و الحق و والانصاف هم در کارش موفق بوده است؛ تماشاچی­‌های کنار پیست، مسابقات بیرون جاده­‌ای با ماشین‌­های Off-Road.  اما زمانی که خورشید غروب می­‌کند، زمان حکمرانی لامپ­‌های نئون و چراغ‌­گردان­‌های پلیس آغاز می­‌شود و اینجاست که یادتان می‌­آید در حال تجربه­‌ی یک نسخه از NFS هستید. بازی در شب یک NFS تمام عیار است، مسابقات خیابانی و غیرقانونی که در میانه­‌ی مسابقه چند ماشین پلیس هم به جمع مسابقه­‌دهندگان اضافه می­‌شوند و حرکتشان در میان ترافیک شهری هیجان و لذت زیادی برای شما به ارمغان می­آورد.

البته تفاوت شب و روز بازی صرفاً به حضور یا عدم حضور پلیس ختم نمی‌­شود و یک تفاوت بسیار بزرگ دیگر هم وجود دارد. زمانی که زیر نور خورشید از گاراژ خارج شوید و مسابقه دهید، پول به دست می­‌آورید؛ می­‌توانید با این پول ماشین  خود را تقویت کنید و یا حتی تا حد قابل قبولی، کارکردش را تغییر دهید، مثلا با خرید و نصب چند قطعه ماشین مسابقه‌­ای خود را به یک ماشین مخصوص دریفت تبدیل کنید؛ می­‌توانید ظاهر ماشین خود را شخصی­‌سازی کنید، بخش شخصی­‌سازی بازی با اینکه تفاوتی با نسخه‌­های قبلی ندارد ولی همچان سرگرم­‌کننده، پرمحتوا و لذت‌­بخش است. Heat حتی پا را فراتر گذاشته و اجازه­‌ی شخصی­‌سازی راننده‌­ی بی‌­نام داستان را هم به بازیکن می­‌دهد (در ادامه به شکل مفصل به شخصیت و داستان می‌­پردازیم)؛ و در نهایت هم می‌­توانید با پول کسب‌­شده در روز، ماشین‌­های جدید بخرید و اولین نکته‌­ی منفی بازی همینجا خودش را نشان می‌­دهد؛ تعداد ماشین‌­ها. در بازی حدود ۱۲۰ ماشین وجود دارد که برای یک بازی رانندگی آرکید عدد کمی به نظر می­‌رسد، مخصوصاً زمانی که یادمان می‌­آ‌ید چهارمین فورتزا هورایزون با بیش از ۴۵۰ خودرو عرضه شد.

نیمه‌­شب در Palm City!

همانطور که گفته شد، رانندگی در شب به شدت متفاوت از روز است و عمده­‌ی این تفاوت به حضور گسترده­‌ی پلیس برمی­‌گردد، اما رانندگی و رقابت در شب جایزه­‌ی متفاوتی نیز برای شما دارد؛ اعتبار. با پیروزی در مسابقت شبانه، اعتبار کسب می­‌کنید و در انتهای شب، سطح شهرت خود را افزایش می­‌دهید. این افزایش سطح باعث در دسترس قرارگرفتن ماشین­‌های جدید و قطعات ارتقادهنده­‌ی جدید می­‌شود. با انجام اولین مسابقه در شب، سطح هیت یا همان Heat level شما(باور کنید کلمه­‌ی مناسبی که مفهموم Heat در این بازی را منتقل کند پیدا نکردم) به عدد یک می­‌رسد و به مرور تا سطح پنج افزایش پیدا می‌­کند، این عدد در واقع میزان تحت تعقیب بودن شما در آن شب را نشان می­‌دهد، هرچه شب را با Heat level بالاتری به اتمام برسانید، جایزه­‌ی بهتری به دست می­‌آورید، ولی فکر نکنید که قضیه به همین سادگی تمام می­‌شود. با رسیدن به سطح ۳ و بیشتر، فرار کردن از دست پلیس‌­های Palm City به شدت سخت می‌شود؛ هوش مصنوعی طراحی شده برای پلیس­‌های بازی به خوبی شما را در تنگ‌نا قرار می­‌دهد و مخصوصاً در اوایل بازی که ماشین قدتمندی در اختیار ندارید حسابی کار را برایتان سخت می­‌کنند. چیزی که رانندگی در شب را حتی سخت­‌تر می­‌کند محدود بودن دفعاتی­‌ا‌‌ست که می‌­توانید از پمب بنزین­‌ها برای تعمیر خودروی خود استفاده کنید. همه­‌ی این موارد را کنار این نکته بگذارید که در صورتی که توسط پلیس متوقف و بازداشت شوید، نه­ تنها بخش زیادی از اعتبار کسب‌شده در آن شب را از دست می­‌دهید، بلکه نیمی از پولی که به سختی به دست آورده­‌اید هم از شما گرفته می‌شود!

تمام موارد بالا باعث می‌­شود هیجان مسابقات شبانه‌­ی بازی به شکل قابل توجهی افزایش پیدا کند و چیزی بیشتر از صرفاً یک تعقیب گریز سریع باشد، نمی‌دانید زمانی که خودروی در حال حرکتتان در آستانه­‌ی خرابی کامل است و پنج‌­ ماشین پلیس سمج در تعقیبتان هستند چه میزانی از آدرنآلین در رگ‌­هایتان تزریق می­‌شود!

ببخشید اسم شما چی بود؟

تیم حاضر در استودیو Ghost Games  در نسخه­‌ی قبلی علاقه­‌ی خود را به تزریق داستان در این مجموعه نشان دادند و البته که Payback اصلا در این امر موفق نبود. حالا سازندگان با درسی که از نسخه‌­ی قبلی گرفته­‌اند سعی کرده­‌اند تا اشتباهات خود را در این بخش جبران کنند.

Heat هم مثل نسخه­‌ی قبلی داستان دارد، داستانی که نسبت به Payback پیشرفت‌­هایی داشته ولی همچنان با یک داستان و روایت استاندارد فاصله دارد. اولین مشکل داستان بازی به شخصیت اصلی آن برمی­‌گردد، شخصیتی که توسط شما انتخاب و شخصی‌­سازی می‌­شود و کاملا هم صداگذاری شده‌­ا‌ست، ولی هیچ اسمی ندارد! همین نبود اسم باعث جدا شدن شخصیت از جهان بازی شده و همه وی را با ضمیر «تو» خطاب می­‌کنند!! مشکل بعدی به شخصیت­‌های مکمل بازی برمی­‌گردد که البته به سختی می­‌توان به آن­‌ها “شخصیت” گفت؛ این افراد به معنی واقعی کلمه، فاقد شخصیت­‌پردازی هستند و در تمام طول بخش داستانی (که در حدود ۱۴ ساعت به طول می‌­انجامد) به جز یک مورد که آن­ هم به شدت قابل پیش‌­بینی و حدس است، کوچک‌ترین تغییری در رفتارشان ایجاد نمی‌­شود و همان افرادی هستند که در ابتدای بازی با آن­‌ها ملاقات کردید.

البته نباید از حق بگذریم، صداگذاری این افراد به خوبی انجام شده­ و صداگذاران تمام تلاششان را برای دمیدن روح به این مدل‌های گرافیکی کرده‌اند ولی بازهم نمی‌توانند ضعف شدید داستان و روایت آن را در بازی بپوشانند.

بازی از همین نیمچه روایت و داستانی که دارد استفاده می­‌کند تا سرعت روند بازی (Pacing) را کنترل کند و به خوبی هم از پس این کار برمی‌­آید، بازی درست سر موقع مسابقات جدید را در دسترس مخاطبان خود قرار می‌­دهد، درست سر وقت، نه اینقدر سریع که فرصت نکنید با رویدادهای قبلی کنار بیایید و نه اینقدر دیر که از فرط خسته­‌کننده شدن دست از بازی بکشید.

ضیافت نور و کمی هم موسیقی

بازی از موتور محبوب EA، یعنی فراست­بایت استفاده می­‌کند، ولی راستش را بخواهید گرافیک بازی تفاوت چندانی با نسخه­‌های قبلی خود ندارد؛ اشتباه برداشت نشود، گرافیک بازی بد نیست، هنوز هم ماشین­‌ها با جزئیات طراحی شد‌ه‌­اند و نورپردازی بازی چه در شب و چه در روز بسیار خوب است، ولی نکته اینجاست که هم فراست­بایت قدرت بیشتری دارد و هم کنسول­‌های این نسل نشان داده­‌اند که می‌­توانند گرافیک به مراتب بهتری را به نمایش بگذارند و به عقیده­‌ی بنده سازندگان می­‌توانستند خروجی باکیفیت‌­تری را برای مخاطب آماده کنند.

بازی اما در بخش موسیقی بسیار ضعیف است، تعداد قطعات موسیقی در بازی به قدری کم است که احتمالاً بعد از یکی دو ساعت صدای موسیقی بازی را قطع کنید و از پلی­‌لیست خودتان در حین مسابقات استفاده کنید، یا اصلاً فقط سعی کنید تا از صدای موتور اتومبیل لذت ببرید. یکی از لازمه­‌های یک بازی رانندگی آرکید داشتن تعداد زیاد قطعات موسیقی است تا هیجان مسابقات را حفظ کند که Heat در این بخش حسابی کمبود دارد.

خوش برگشتی رفیق قدیمی

راستش را بخواهید فکر نمی­‌کردم NFS بتواند نسخه­‌ای به خوبی Rivals را در این نسل تحویل هوادارانش دهد ولی Ghost Games با ساخت Heat نشان داد که می­‌تواند تجربه‌­ا‌‌‌ی سرگرم­‌کننده و لایق وقت مخاطب را بسازد.  NFS: Heat با بازگرداندن پلیس­‌ها با قدرت هرچه تمام‌­تر، ایجاد سیستم شب و روز بسیار جذاب و سیستم رانندگی لذت‌­بخش و قابل دسترس موفق می‌­شود تا یک بازی شدیداً سرگرم­‌کننده بسازد که با وجود تمام ضعف‌هایش در بخش داستانی و کمبود قطعات موسیقی بازهم می­‌تواند حسابی مخاطب خود را سرگرم کند.