بررسی بازی Papers, Please (PS Vita)

بازی تامل‌برانگیز Papers, Please در زمره‌ی عناوینی قرار می‌گیرد که با هدف تلنگری به زندگی روزمره‌ی ما، در قالب بازی‌های ویدیویی عرضه شده است. بازی اولین بار در سال ۲۰۱۳ برای رایانه‌های شخصی عرضه شد و حتی با توجه به محدود بودن ارتباطات سازنده، نقدهای مثبتی را دریافت کرد. در Papers, Please هدف یک جامعه است تا با قرار دادن یک بستر پیش‌فرض، از شما بخواهد برای چند دقیقه هم که شده، به زندگی‌ای که همواره به آن مشغول هستید، فکر کنید. استایل گرافیکی بازی، به نظر من نماد نمایش هنر در بازی‌های رایانه‌ای است. چیزی که نمونه‌ی مشابه آن را در Hotline Miami هم دیده‌ایم. این که بخواهیم در بین بازی‌های پر زرق و برق گاهی هم وسط دنیایی پرت شویم که همه‌ی المان‌های ثابت و حک‌شده در ذهن را می‌گیرد و استانداردهای جدیدی را برای خودش وضع می‌کند، فقط هر چند سال یک بار پیش می‌آید. حالا با عرضه‌ی بازی روی ویتا، Papers, Please پس از انتشار روی رایانه‌های شخصی و پلتفرم‌های موبایل، راه خودش را به یک کنسول دستی باز کرده است.بی‌رحمی، فقر، تمبر و کاغذبازی همگی جزو چیزهایی هستند که ممکن است به صورت جداگانه در بازی‌های دیگر، آن‌ هم به شکل محدود دیده شوند. این المان‌ها تنها در صورتی معنی پیدا می‌کنند که برای واقع‌گرایی از یک اتفاق واقعی کنار هم جمع شده باشند و در Papers, Please ماجرا از همین قرار است. بازی در سال ۱۹۸۲ جریان دارد و فضای تیره و تاری را حتی با نشان دادن چند برگ کاغذ به تصویر می‌کشد. ماجراهای بازی در ایالتی به نام آرتستسکا که انگار یکی از زیرمجموعه محورهای جماهیر شوروی است، روایت می‌شود. بازیکن باید نقش خودش را به عنوان یک افسر مهاجرتی در فضایی سنگین حاصل از بحران‌های سیاسی جلو ببرد. هر چند که بازی تمرکز خودش را روی همان فرایند کاغذبازی معطوف می‌کند و بیشتر از آن هم از دست استایلی که از آن پیروی کرده بر نمی‌آید، اما در همان حالت هم مخاطب باید با حجم زیادی از مسئولیت روبه‌رو شود. این احساس مسئولیت و به جوش آوردن حس هم‌دردی با هم‌نوعان، یک‌جور انگیزه‌ی «بازی» عجیبی به نام Papers, Please است؛ عنوانی که راه جدیدی را برای خودش به عنوان یک تجربه‌ی نو باز می‌کند.

هدف بازی ارائه‌ی یک تجربه‌ی کوتاه اما ارزشمند از مهر زدن روی گذرنامه‌های مهاجرانی است که به هر دلیلی می‌خواهند از مرز عبور کنند و کارشان به بازیکن افتاده است. مخاطب آغاز بازی را طوری رغم می‌زند که با دسترسی داشتن به تعدادی ابزار و راهنما، باید بداند چه کسی را با چه مدارکی رد و چه کسی را قبول کند. این مسئولیت هر چند که خیلی هم ساده نیست و به وضوح تاثیر مشخصی روی قضاوت شما برای تشخیص صلاحیت هر کدام از شهروندان دارد. در انتهای هر روز، بازیکن به تناسب تعداد شهروندانی که به درستی آن‌ها را رد یا قبول کرده، دستمزد روزانه می‌گیرد. این دستمزد صرف هزینه‌های زندگی و خوراک خانواده‌ی بازیکن در همان فضا می‌شوند. یعنی شخصیت شما هم در نهایت جزوی از همان جامعه‌ای است که یک زن و شوهر را به خاطر مهر اشتباهی که شما پای گذرنامه‌شان زده‌اید، به هم نمی‌رسند. کشمکشی که بازی برای جا انداختن این تعریف با شما دارد، حساب‌شده و در نوع خودش بی‌نظیر است.لوکاس پوپ، دیزاینر ارشد و خالق بازی در راستای پورت ویتای بازی می‌گوید که خیلی از چیزها مثل نسخه‌های موبایلی تغییر کرده است. اگر قبلا بازی را روی رایانه‌های شخصی تجربه کرده باشید، متوجه تغییر می‌شوید. در Papers, Please بیشتر چیزی که می‌بینید یا در واقع باید ببینید، محدود به کاغذ و نوشته است. این مسئله روی یک مانیتور ۲۲ اینچ چندان مشکلی ایجاد نمی‌کند اما پلی‌استیشن ویتا با صفحه‌ی نمایشی که به عنوان یک کنسول دستی دارد، محدودیت‌هایی را برای نمایش دادن اسناد و مدارک داخل بازی دارد. به همین منوال پورت بازی کمی پیچیده‌تر از آن چیزی بوده که به نظر می‌رسیده و سازنده مجبور بوده تا تمام قسمت‌های مربوط به نوشته‌ها را دستکاری کرده و از نو برای آن‌ها مقیاس تعریف کند. از طرفی اما پلی‌استیشن ویتا یک برتری خاص نسبت به پلتفرم‌های موبایل دارد و آن تاچ‌اسکرین کنسول است. مانند خیلی دیگر از بازی‌های این کنسول، Papers, Please هم پشتیبانی منحصر‌ به‌فردی از این خاصیت کنسول داشته است. در مجموع به عنوان یک تجربه‌ی چند ساعته آن هم مناسب و خوش‌ساخت روی کنسول دستی، Papers, Please را در کنار عناوینی که می‌توانید هنگام تعطیلات کریسمس بازی کنید، به خاطر بسپارید.

نقد و بررسی کامل Papers, Please را می‌توانید در شماره‌ی ۱۲۵ بازی‌نما مطالعه نمایید